,,Nie każdy, kto mówi mi: Panie, Panie! Wejdzie do królestwa niebieskiego”. /Mt 7,21/

W dzisiejszej Ewangelii Jezus opowiada przypowieść od dwóch mężczyznach, którzy mieli ze sobą wiele wspólnego. Obaj wybudowali dom, znosili burze i słuchali Pana. Różnica  poległa na tym, że  jeden z nich wcielił to słowo w życie, a drugi nie. I ten, który tego nie zrobił, zobaczył, jak wichura obraca w gruzy jego dom.

Jeśli chcemy być podobni do mądrego człowieka z przypowieści, musimy budować swoje życie na skale, którą jest Chrystus. To zapewni nam pokój wewnętrzny i siłę do przetrwania życiowych burz. Ale jak to wygląda w praktyce?

Najlepszym punktem wyjścia jest modlitwa. Podobnie jak nie można zaprzyjaźnić się z kimś, z kim nigdy się nie rozmawia, tak nie można mieć relacji z Chrystusem bez modlitwy. Modlitwa otwiera nam drogę do spotkania z Panem i wzrastania w świętości. Niezwykle pomocne jest także codzienne czytanie Biblii, uważne słuchanie homilii podczas Mszy świętych oraz korzystanie z różnych okazji do pogłębiana wiary. Wszystkie te praktyki są kładzeniem mocnego fundamentu wiary, ale to jeszcze nie wszystko. Jak mówi Chrystus w dzisiejszej Ewangelii, mocna i głęboka wiara jest owocem wprowadzania w życie Jego słowa.

„Pan Zastępów przygotuje dla wszystkich ludów na tej górze ucztę”. /Iz 25, 6-10a/

Zaproszenie na górę, na osobiste spotkanie z Panem, na „ucztę”, która jest przedsmakiem nieba, kierowane jest do każdego z nas. 

Przychodząc na Mszę Świętą, dostępujemy udziału w „uczcie”, którą zapowiadał prorok Izajasz, i uczestniczymy w „łamaniu chleba” niczym tłumy zebrane wokół Jezusa nad Jeziorem Galilejskim. Przystępując do ołtarza, stajemy bardzo blisko Boga, dotykamy Go, bo przecież „w Najświętszym Sakramencie Eucharystii są zawarte prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie Ciało i Krew wraz duszą i Bóstwem Pana naszego Jezusa Chrystusa, a więc cały Chrystus” (por. KKK, 1374). Przystępując do ołtarza, wchodzimy niejako na górę spotkania z Panem, niczym Mojżesz czy apostołowie Piotr, Jakub i Jan, których Jezus zaprosił na górę, by byli świadkami Jego przemienienia.

Pan Bóg przygotowuje dla nas ucztę każdego dnia i każdego dnia zaprasza nas na spotkanie z sobą, spotkanie w szczególnej bliskości, której – gdy podchodzimy do niego z odpowiednią wiarą i należytym przygotowaniem – możemy doświadczać niemal dotykalnie. Przygotuj, Panie, nasze serca, abyśmy byli godni wziąć udział w uczcie wiecznego życia i mogli otrzymać pokarm niebieski z rąk Jezusa Chrystusa, gdy przyjdzie w chwale (por. Kolekta).

,,Wysławiam Cię, Ojcze , Panie nieba i ziemi... /Łk 10,21-24/

Od wieków świat i wielcy tego świata nie mogą wyjść z zadziwienia, że nie im, ale „prostaczkom” Bóg objawia wielkie rzeczy. Przecież jakże inne – lepsze, wygodniejsze – życie miałby Jezus, gdyby przebywał miedzy „mądrymi i roztropnymi”, gdyby to właśnie im poświęcił więcej czasu i przekazał swoją naukę.

A on wolał ubogich, chorych, grzesznych, prostych – do nich szedł, z nimi się spotykał, ich traktował jak swoich. A ci mądrzy i roztropni nie rozumieli, że Jezus czyni tak, ponieważ takie jest upodobanie Ojca: zakryć te rzeczy przed królami i panami tego świata, a objawić je prostym ludziom. Taka jest wola Ojca i tę wolę spełnia Syn.

Czy pamiętasz o tym, że jesteś córką lub synem samego Boga? Czy w swoim życiu czynisz wszystko to, co podoba się Ojcu niebieskiemu? Czy we wszystkim jesteś posłuszny jak Syn Ojcu? Czy dla Ciebie wola Twego Ojca w niebie jest święta. Jeśli tak nie jest, to nie dziw się, że coś przed tobą jest zakryte, że czegoś nie pojmujesz. Stań się „prostaczkiem”, a wtedy ujrzysz to, czego inni nie wdzieli, i usłyszysz to, czego inni nie słyszeli.

„Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo…”/Mt 8, 8/.

W pierwszym czytaniu usłyszymy fragment Księgi Izajasza dotyczący widzenia Proroka odnośnie Judy i Jerozolimy. Przy końcu czasów wszystkie narody skierują się ku jedynemu i prawdziwemu Bogu. Wówczas nastąpi pokój królestwa Bożego, a każdy człowiek postępować będzie w światłości Pana.

Zbawienie ma charakter powszechny. Potwierdza to dzisiejsza Ewangelia. Każdy człowiek może dostąpić radości zbawionych. Do tego konieczna jest autentyczna wiara. Taka jaka była udziałem setnika. Słowa setnika z pewnością są nam dobrze znane, a nawet bliskie, bo przecież każdej niedzieli – a może nawet i każdego dnia – wypowiadamy je w nieco zmienionej formie podczas Eucharystii tuż przed przyjęciem Ciała Chrystusa. Może czynimy to czasami trochę mechanicznie i nie zastanawiamy się nad ich znaczeniem. A przecież są one dowodem, świadectwem naszej wiary. By przekonać się o tym, wystarczy przyjrzeć się reakcji Jezusa, która stanowiła finał owej ewangelicznej sceny: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary... (por. Mt 8, 11) – powiedział Jezus do setnika. Podobnie jak w przypadku setnika Jezus przystał na jego prośbę i uzdrowił jego sługę, tak samo i w naszym przypadku Jezus pokazuje, że jest większy od każdego naszego grzechu i od każdej naszej słabości. Jezus pokazuje, że Jego pragnienie spotkania z nami, dotknięcia nas i uzdrowienia wszystkich naszych ran jest potężniejsze od każdego naszego grzechu i od każdej naszej słabości.

Oby nasze serca na to spotkanie z Chrystusem w Eucharystii były zawsze przygotowane, aby gdy przyjdzie i zapuka do naszych drzwi, zastał nas czuwających na modlitwie i z radością głoszących Jego chwałę.