„Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu”. /Łk 2, 16-21/

Bóg Ojciec tak bardzo nas umiłował, że dał nam Swojego Syna, który stał się jednym z nas. Dokonało się to w łonie Świętej Bożej Rodzicielki, której uroczystość dzisiaj obchodzimy.

W Swojej Matce daje nam Jezus wzór do naśladowania. Reprezentuje Ona całkowitą uległość wobec woli Bożej, która zaczęła się w chwili Zwiastowania, przez betlejemski żłóbek, aż po Górę Kalwarię.

Dzień dzisiejszy jest również początkiem Nowego Roku Pańskiego. Prośmy o błogosławieństwo Boże i opiekę Matki Bożej.

„Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu”. /Łk 2, 22-40/

Trwamy w radości świąt Bożego Narodzenia. Dziś Niedziela Świętej Rodziny. Liturgia Kościoła daje nam za przykład najdoskonalszą rodzinę: Jezusa, Maryję i Józefa. Ich postawa jest drogowskazem, dokąd powinna podążać rodzina. Z Ewangelii dowiadujemy się, że Święta Rodzina udała się do świątyni jerozolimskiej. Tam pobożny mędrzec Symeon i prorokini Anna, widząc Jezusa, błogosławią Boga za Jego wielkie dzieła. A wszystko to dzieje się w świątyni – miejscu gdzie wypełnia się wiara.

Święta Rodzina ukazuje ważną dla nas prawdę, że bez wiary rodzina nigdy nie będzie prawdziwie szczęśliwa, zaś bez Boga nie da się zbudować trwałego fundamentu rodzinnej miłości. Wiara w rodzinie jest najcenniejszą rzeczą, jaką można przekazać dzieciom. Dzięki wierze rodziców dzieci otrzymują największy dar. Niekiedy zastanawiamy się, dlaczego dziś dzieci gubią się w swoim życiu, tak często nie szanują rodziców. Odpowiedź jest jedna. Kiedy brakuje wiary w rodzinach, modlitwy rodziców, wspólnego przeżywania Eucharystii, jest to prosta droga do zagubienia.

Święta Rodzina pyta nas dziś, jakie są nasze wartości, na których budujemy nasze życie rodzinne. Wiara ma swój początek w rodzinie i w domu. Tak będzie ona wyglądała, w jaki sposób zostanie ona przekazana przez ojca czy matkę. Nie bójmy się zatem i nie wstydźmy się dawać dzieciom tego największego daru, jakim jest wiara w Boga.

„Szczepan pełen łaski i mocy działał cuda i znaki wielkie wśród ludu”. /Dz 6, 8-10; 7, 54-60/

Dziś obchodzimy Święto Świętego Szczepana, diakona, pierwszego męczennika. Nie są nam znane szczegóły jego wcześniejszego życia. Jego dzieje rozpoczynają się od czasu wybrania go na diakona Kościoła. Apostołowie w odpowiedzi na propozycję św. Piotra wybrali siedmiu diakonów dla posługi ubogim, aby w ten sposób odciążyć uczniów Chrystusa oraz dać im więcej czasu na głoszenie Ewangelii.

W gronie tych siedmiu znalazł się Szczepan. Nie ograniczył się on jednak wyłącznie do posługi ubogim. Według Dziejów Apostolskich, "pełen łaski i mocy Ducha Świętego" głosił Ewangelię z mądrością, której nikt nie mógł się przeciwstawić. Został oskarżony przez Sanhedryn, że występuje przeciw Prawu i Świątyni. W mowie obrończej Szczepan ukazał dzieje Izraela z perspektywy chrześcijańskiej, konkludując, że naród ten stale lekceważył wolę Boga (Dz 6, 8 - 7, 53). Publicznie wyznał Chrystusa, za co został ukamienowany (Dz 7, 54-60). Jest określany mianem Protomartyr - pierwszy męczennik.

Zaskoczenie może budzić fakt, że Kościół w drugim dniu oktawy Świąt Bożego Narodzenia umieścił święto św. Szczepana. Być może stało się tak po to, byśmy zapatrzeni w żłóbek Chrystusa nie zapomnieli, że ofiara ze strony Boga dla człowieka pociąga konieczność także ofiary ze strony człowieka dla Boga, chociażby ona wymagała nawet krwi męczeństwa.

„Na początku było Słowo”.  /J 1, 1-5. 9-14/

W tę radosną uroczystość gromadzimy się jako Kościół, aby składać Bogu dziękczynienie za Wcielenie Bożego Słowa, Jego Syna, który zamieszkał wśród nas i jest dla nas realnie obecny w Eucharystii.

To ten sam, który był na początku, stał się człowiekiem i teraz jest sakramentalnie obecny między nami, aby udzielać nam swojego życia. Podziękujmy Mu za tę obecność, za to że stał się Bogiem z nami.

Przyjmijmy zatem Tego, który przychodzi do swojej własności i dzielmy się Nim z naszymi bliskimi podczas naszego rodzinnego świętowania.