„Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela”. /Mt 11, 11-15/

W dniu dzisiejszym na pierwszy plan wysuwa się osoba św. Jana Chrzciciela, o którym Jezus zaświadczył, że „miedzy narodzonymi z niewiasty nie powstał większy od Jana Chrzciciela”, ale jednocześnie dodał, iż „najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on”.

Św. Jan przemawiać do nas będzie przez kilka następnych dni z wielką mocą. Będzie wzywał do nawrócenia nie tylko swoim słowem, ale przede wszystkim własnym przykładem. My chrześcijanie, powinniśmy przyjąć to wezwanie do nawrócenia i wyznać swoje grzechy.

Trwać w Adwencie to trwać w oczekiwaniu na nadchodzącego Pana. A oczekiwać to trwać w postawie nawrócenia. Dziś św. Jan Chrzciciel wzywa nas do przemiany życia. Cóż to może oznaczać dla nas? Nawrócenie to nie jest jeden moment, choć czasem i tak się zdarza. Częściej jednak nawracanie się jest procesem. Każdego dnia mamy nawracać się do Pana. A to oznacza, że mamy odwracać się od zła i grzechu. Nawracać się to szukać i wypełniać Bożą wolę a odwracać się od chodzenia za własnymi planami i pragnieniami niezgodnymi z Bożym planem na nasze życie. Na tym właśnie polega prostowanie, ścieżek naszego życia.

„Przyjdźcie do Mnie wszyscy.” /Mt 11, 28-30/

„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię”. Są to słowa stanowiące drogowskaz dla tych wszystkich, którzy czują się zmęczeni czy osłabieni walką o lepsze duchowe życie.

Zachęta Jezusa wydaje się prosta i jasna. Jednak życie pokazuje, że w takich trudnych chwilach zapomina się o Jezusie. Tę sytuację zauważył już ponad 300 lat temu św. Alfons Liguorii Obserwując ludzi, którzy z powodu trudnych doświadczeń życiowych oddalali się od Boga, pisał: „Doświadczasz w życiu choroby, tragedii czy smutku, a przez to oddalasz się od Boga. A dlaczego chcesz oddalić się od ognia, skoro jesteś zziębnięty. Im bardziej ktoś jest chory, tym bardziej potrzebuje lekarza”.

Słowa świętego redemptorysty stanowią niestety trafny komentarz do naszych czasów. Iluż to ludzi zagubiło się na tym świecie przez swoje słabości i tragedie, a przez to oddaliło się od Boga. Tacy ludzie buntują się przeciw Bogu, nie chcą Go znać, a jednocześnie szukają pomocy w horoskopach czy magii. Dlatego kiedy w naszym życiu pojawiają się trudności, nie traćmy nadziei. Wierzmy wtedy mocniej w Jezusa, który jest ukojeniem naszych dusz i siłą w trudnościach.

„Bądź pozdrowiona, łaski pełna”. / Łk 1,28/

Podczas dzisiejszej uroczystości pragniemy podziękować Bogu za wybranie Maryi do wielkich rzeczy. Maryja urodziła się bez grzechu pierworodnego. Warto dziś przyjrzeć się tej tajemnicy.

Prawda o Niepokalanym Poczęciu była kultywowana przez wieki przez wiernych, a ostatecznie 8 grudnia 1854 roku papież Pius IX uroczyście ogłosił, że Maryja była wolna od zmazy grzechu pierworodnego. Niedługo potem sama Maryja potwierdziła ten dogmat, kiedy objawiając się prostej dziewczynce Bernadetcie Soubirous, przedstawiła się jej jako „Niepokalane Poczęcie”. Tajemnica niepokalanego poczęcia mówi nam, że Maryja od samego początku była z Bogiem w szczególnej więzi. Bóg obdarzył Ją specjalną łaską. Było to ogromne wywyższenie Maryi. I przy tym, patrząc na Jej życie, dostrzegamy, że Matka Najświętsza nie zmarnowała tej łaski i nie zawiodła tego zaufania, którym obdarzył Ją Stwórca.

Także i my jesteśmy powołani, aby z Bożą łaską zostać świętymi i nieskalanymi na wzór Maryi. Warto dziś zwrócić się do Matki Niepokalanej. Maryja z pewnością pomoże nam trwać przy Bogu. Ona uczy nas, jak z pokorą być wiernym owemu wybraniu przez Boga. Niech Niepokalana będzie naszą przewodniczką w kroczeniu po niełatwych drogach do świętości.

„Wstań i chodź”. / Łk 5,17-26/

Adwent jest czasem wstawania z upadków, grzechów, złych nawyków. Jest pozwalaniem, by to Jezus swoją mocą nas uzdrawiał, jak uzdrowił sparaliżowanego człowieka, o czym jest mowa w dzisiejszej Ewangelii.

Tym, co pozwoliło Jezusowi tego dokonać była wiara. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł: Człowieku, odpuszczone są ci twoje grzechy. Czy moją wiarę też widać? Wiarę czterech mężczyzn widział cały tłum. Oni przez ludzi przeciskali się do Jezusa, nie wstydzili się, nie myśleli, co inni pomyślą, gdy ich zobaczą na dachu. Szli prosto przed Jezusa. Tylko taka wiara może sprawić cud. Bo tylko ona jest prawdziwa. Czego nas zatem uczy dzisiejsza Ewangelia? Uczy nas tego, że do Jezusa trzeba nam przychodzić z wiarą. I innych z wiarą Jemu przynosić. Nie ma innego sposobu dostania się do Niego. I nie ma też innego sposobu dostania czegoś od Niego. To wiara czyni cuda.

Z wiarą zatem przystąpmy do spowiedzi adwentowej i innych do niej zachęcajmy. Niech każdy przed świętami usłyszy: Człowieku, odpuszczone są ci twoje grzechy. Wtedy święta nie będą „imprezą” zimową, ale prawdziwym spotkaniem z przychodzącym Chrystusem, Bogiem z nami.