„Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją” /Łk 20,38/

Listopad to szczególny miesiąc, w którym zastanawiamy się nad sensem i celem naszego życia. Modlimy się za zmarłych, nawiedzamy cmentarze. Taka refleksja jest potrzebna, ponieważ dzisiejszy świat kieruje swoją uwagę szczególnie na to, co doczesne, materialne, przyziemne i zmysłowe. Wielu odrzuca perspektywę życia wiecznego, zmartwychwstania, mówiąc, że nic po śmierci nie ma. Wielu po prostu nad tym się nie zastanawia.

W dzisiejszej Ewangelii słowo Boże ukazuje nam dialog między Saduceuszami a Jezusem na temat zmartwychwstania. Religijne stronnictwo Saduceuszy wiązało swoje nadzieje z życiem ziemskim, gdyż nie wierzyli oni w zmartwychwstanie. Stąd ośmieszali Jezusa i Jego naukę. Jezus ukazuje, że życie w niebie różni się od życia na ziemi, ma inną, nową jakość. Bóg obdarzy nas swoim życiem! Będziemy żyć w Bogu. Patrzmy zatem z wiarą na Jezusa, który pierwszy zmartwychwstał! Przylgnijmy do Niego z nadzieją i miłością.

Dziś Kościół przypomina nam o naszej duchowej solidarności z Kościołem Prześladowanym w różnych częściach świata. W poczuciu powszechności Kościoła, módlmy się za chrześcijan żyjących w krajach, gdzie Kościół doznaje prześladowań, aby mogli się cieszyć się wolnością religijną, i tym samym swobodnie wyznawać swoją wiarę.

„Syn Człowieczy przyszedł odszukać i zbawić to, co zginęło”. /Łk 19,10/

Bóg ukochał swoje stworzenie i wszystkich pragnie doprowadzić do zbawienia. Dzisiaj to zbawienie może stać się naszym udziałem, jeżeli przyjmiemy Chrystusa i zaprosimy Go do swego domu, jak przyjął Pana Zacheusz. 

Syn Człowieczy przez tę Eucharystię nieustannie szuka zagubionych i obdarza swymi dobrami. Czy jednak ja – jak Zacheusz – robię wszystko, aby „zobaczyć” Jezusa? Aby Go przyjąć w swoim domu, w sercu swoim? 

Prośmy dzisiaj w modlitwie, aby naszym celem było pragnienie „zobaczenia Jezusa”, naszego Zbawiciela, i przyjęcie Zbawienia.

Cmentarz to miejsce, które od wieków wpisane jest w krajobraz naszych miast i wiosek. Nie bez powodu cmentarze nazywa się nekropoliami, czyli miastami umarłych. Ale my chrześcijanie wierzymy, że nasi zmarli żyją w innym wymiarze, dlatego patrzymy na cmentarz i groby naszych bliskich poprzez zasłonę wieczności. Gdyby było inaczej, to te miejsca świeciłyby pustkami.

Tymczasem w listopadowe dni refleksji, zadumy i modlitwy nasze cmentarze żyją swoim życiem. One mają swoją duszę. Tablice nagrobne są jak puzzle składające się na opis dziejów tych, którzy odeszli. Ale to również historia czytana z nagrobków i chwała tym wszystkim, którzy dbają o to, aby pamięć o bliskich przeżyła następne pokolenia.

Nasz cmentarz parafialny to miejsce wyjątkowe. Nie ma dnia, żeby na grobach naszych bliskich nie płonęły dziesiątki, a nawet setki zniczy. Co jak co, ale pamięć o zmarłych przekuwana w modlitwę, to wizytówka naszej wspólnoty parafialnej. I cieszymy się wszyscy, że ta nasza nekropolia staje się coraz piękniejsza.

(FOTO w galerii)

„W krainie życia ujrzę dobroć Boga”./Ps 27/

Po radosnej uroczystości Wszystkich Świętych dziś Kościół pozwala nam wspominać wszystkich wiernych zmarłych. Modlimy się za tych, którzy po śmierci potrzebują oczyszczenia swojej miłości i zadośćuczynienia za swoje grzechy. Znajdują się w stanie czyśćca, czyli jakby w przedsionku nieba.

Chcemy przyjść im z pomocą, uczestnicząc w Najświętszej Ofierze. Niech zanoszona modlitwa wspiera naszych bliskich oraz wszystkich wiernych zmarłych na drodze do pełni zbawienia.

Niech Maryja, w której Niepokalane Sece wpatrujemy się także dziś, z racji pierwszej soboty miesiąca, ukaże im Pana Jezusa, błogosławiony owoc swojego życia.