„Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa”. /Mt 13, 24-43/

Przypowieść o chwaście wśród zboża w obrazowy sposób ukazuje nam Bożą cierpliwość i miłosierdzie. Bóg jest pełen miłosierdzia i dobroci, przebacza grzechy, cierpliwie czeka na nawrócenie, bo kocha człowieka i chce, by każdy był szczęśliwy.

Żyjemy w świecie, w którym dobro i zło jest tak bardzo zmieszane z sobą, dlatego przychodzimy do świątyni, by od Chrystusa otrzymać siłę i pomoc do zwycięstwa dobra. Przychodzimy do Boga, by otrzymać przebaczenie i miłosierdzie.

Bóg łaskawie czeka na nasze nawrócenie, zwróćmy się więc do Boga całym swoim sercem, prośmy o przebaczenie, by dostąpić Bożego miłosierdzia przez udział w tej Najświętszej Ofierze.

„Oto siewca wyszedł siać”./Mt 13, 1-9/

Gromadzimy się na niedzielnej Eucharystii, aby słuchać Bożego słowa i składać Bogu dziękczynienie. To słowo, którego słuchamy każdej niedzieli jest jak ziarno, które Bóg rzuca w glebę naszych serc, by przemieniało nasze życie.

Jaką "glebą" jesteśmy? Czy słowo Boże przemienia nasze serca? Czy nie napotyka oporu albo czy nie ograniczamy jego działania? Co jest dla nas "cierniem" ważniejszym od Boga i Jego słowa? Często bywa tak, że jesteśmy jak niedobra ziemia, a ziarno Bożego słowa nie przemienia nas i nie przynosimy plonu.

Prośmy dziś Pana, Siewcę Słowa, abyśmy byli uważnymi słuchaczami Jego słowa i przynosili plon dobrego życia.

„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.” /Mt 11, 25-30/

Słowa dzisiejszej ewangelii brzmią ze wszech miar szczególnie w czasie, gdy wielu spośród nas może korzystać z wakacyjnego odpoczynku. Brzmią one szczególnie po trudach ostatnich dni, pamiętanych jeszcze przez nas, trudach i lękach ostatnich miesięcy.

Jezus nieustannie zaprasza każdego z nas: „przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” (Mt 11,28). Zaraz jednak dalej Jezus mówi nam: „weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca” (Mt 11,29).

Każdy z nas winien być cichy i pokorny, każdy z nas z prawdziwą pokorą powinien patrzeć na siebie. Tak bowiem czynił nasz Mistrz – On, który jest naszą drogą, prawdą i życiem. On, który jest naszym wzorem.

„Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?” /J 21, 15-19/

Kościół wspomina dwóch wielkich mężów wiary w jednej uroczystości liturgicznej – Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Pierwszego papieża i Apostoła Narodów, jak zwykło się o nich mówić.

Piotr był skromnym rybakiem z Galilei, Paweł natomiast prześladowcą pierwszej wspólnoty Kościoła. Pan Bóg powołał obu i wyznaczył im nowe zadanie: głosić Ewangelię, dobrą nowinę o zbawieniu całemu światu.

Przywołując w dniu dzisiejszym ich wstawiennictwa, módlmy się za Kościół, aby trwał mocno w Chrystusie, i za Piotra naszych czasów, aby umacniał braci w prawdziwej wierze.