„Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emanuel”, to znaczy „Bóg z nami”. Mt 1,1-16.18-23

Od pierwszych wieków Kościół obchodzi uroczystość Narodzenia Najświętszej Maryi Panny jako jedną z najważniejszych uroczystości maryjnych.

Ta, która nosi zaszczytny tytuł Bogurodzicy, przyszła na świat jako wymodlona u Boga córka starszych wiekiem małżonków Joachima i Anny. Wzrastała w rodzinie, otoczona miłością i troską, przekazem wiary i żywą modlitwą. To nie tylko Boża łaska, ale i przykład rodziców ukształtował Ją na tę, która w chwili, „gdy nadeszła pełnia czasu” (zob. Ga 4,4), powiedziała Bogu: „Niech mi się stanie według słowa Twego” (zob. Łk 1,38).

Niech dzisiejsze święto, które gromadzi nas w naszej świątyni, będzie zaproszeniem do troski o nasze korzenie, o naszych bliskich, ale i o to, abyśmy Bogu zawsze potrafili mówić „tak”.

„Ten lud czci mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode mnie”. /Mk 7,1-8/

W dzisiejszej Ewangelii Jezus z wyrzutem stwierdza: „ten lud czci mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode mnie”. Mówi więc Jezus o pewnego rodzaju obłudzie, która sprawia, że człowiek stwarza pozory bycia kimś pobożnym, szlachetnym.

Powyższe słowa Chrystusa mają szersze grono adresatów, nie tylko ewangelicznych uczonych w Piśmie i faryzeuszy. Tyczą one wszystkich ludzi, gdyż każdemu człowiekowi grozi niebezpieczeństwo zredukowania wiary do pewnych formalistycznych praktyk religijnych.

Zatem zastanówmy się nad sobą, nad naszą zdrową wewnętrzną pobożnością.

„Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego”. /J 6,54.60-69/

Po rozmnożeniu chleba Jezus zapowiedział w uroczystej mowie wygłoszonej w Kafarnaum, że kto będzie spożywał Jego ciało i krew będzie miał życie wieczne.

Słowa te wywołały bunt i pogardę słuchaczy. Także Jego uczniowie byli niezadowoleni i wielu z nich odtąd „wycofało się i już z Nim nie chcieli chodzić”. Widząc to, Jezus wprost zapytał apostołów: „Czyż i wy chcecie odejść?” A Szymon Piotr odpowiedział w imieniu wszystkich: „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego.

Módlmy się o taką wiarę dla nas samych, o to byśmy mogli kiedyś w pełni świadomie powtórzyć za Piotrem: Panie Ty masz słowa życia wiecznego, a myśmy w to uwierzyli i poszliśmy za Tobą

„Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żyłna wieki” /J 6, 51/.

W środku upalnego lata słyszymy dzisiaj słowa Jezusa: Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki (J 6, 51).

Zadatkiem życia wiecznego jest spożywanie Ciała i Krwi Jezusa. Jeżeli chcemy żyć wiecznie, potrzebujemy częstej Eucharystii. Potrzebujemy niedzielnej Mszy świętej i Komunii świętej. To jest nasz przywilej. Ale jednocześnie jest to też nasz chrześcijański obowiązek.

Chrystus chce nam udzielać swego Chleba, byśmy szczęśliwie doszli do celu naszej ziemskiej wędrówki.