„A widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza”.  /Mt 9, 36/

W dzisiejszej Ewangelii widzimy Jezusa litującego się nad ludźmi, którzy „byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza”. Pan dostrzega każdego człowieka w jego indywidualnym położeniu i sytuacji. A przez litość najpełniej okazuje swoją wszechmoc. Jak zauważa papież Franciszek, „ świat dzisiaj potrzebuje miłosierdzia, współczucia i współcierpienia…”

Naśladowanie Jezusa sprowadza się przede wszystkim do służenia bliźnim, którzy potrzebują pomocy. Musimy zatem od Jezusa uczyć się odpowiadania na potrzeby najsłabszych i najmniejszych, czyli podejmować służbę miłości. Czy słyszymy te wołania cierpiących, chorych, zmartwionych i wątpiących.

Wraz z Maryją, która towarzyszy nam na drogach adwentowej wędrówki, napełniajmy nasze serca i umysły miłością , zwłaszcza w czasie Eucharystii.

„Oni jednak, skoro tylko wyszli, roznieśli wieść o Nim po całej tamtejszej okolicy”.  /Mt 9, 31/

Trudno dziwić się radości uzdrowionych ślepców. Oto bowiem cały przepiękny świat w jednej chwili – być może po raz pierwszy w ich życiu – ukazał się ich oczom. Mogli w końcu na własne zobaczyć to, co dotychczas musiało pozostawać wyłącznie w ich wyobraźni. To trochę tak, jakby narodzili się na nowo. To owocujące cudem spotkanie z Jezusem wzbudziło w nich pragnienie pójścia w świat i dzielenia się swoją radością ze wszystkimi napotkanymi ludźmi.

Tymczasem my każdego dnia doświadczamy spotkania z Jezusem w Eucharystii – spotkania, które również owocuje cudem. Nie chodzi tu o jakieś spektakularne uzdrowienia, ale o cud Eucharystii – cud przemiany chleba w Ciało Chrystusa i wina w Jego Krew. Ten cud dzieje się na naszych oczach podczas każdej Eucharystii. Ale chyba jednak trochę nam on spowszedniał… Bo raczej doświadczywszy tego cudu, nie ruszamy natychmiast w świat, by głosić radość płynącą z tego cudownego spotkania. Co więcej, we własnych rodzinach czy miejscach pracy nie potrafimy dzielić się tą radością.

Każda Msza Święta kończy się słowami posłania: Idźcie w pokoju Chrystusa! To są słowa posłania na misje – nie do dalekich krajów, ale do tych wszystkich ludzi, pośród których żyjemy na co dzień, do tych wszystkich, którzy mają małą wiarę albo nawet całkowicie tę wiarę utracili.

„Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale”. /Mt 7, 24/

W księgach Pisma Świętego możemy znaleźć mnóstwo odniesień do roztropności, a także pochwał ludzi roztropnych. Mędrzec Syracydes pisze, że szczęśliwy jest ten, kto znalazł roztropność (Syr 25, 9). Z kolei autor Księgi Przysłów podaje, że roztropny czyni wszystko z rozwagą (Prz 13, 16), wcześniej wskazując, kto jest źródłem owej roztropności: Bo Pan udziela mądrości, z ust Jego – wiedza, roztropność (Prz 2, 6).

We fragmencie Ewangelii według św. Mateusza Jezus również pochwala roztropność, która zaowocowała tym, że ktoś, kto umiał „trafnie ocenić sytuację”, a następnie „działał z rozmysłem”, nie stracił dachu nad głową nawet wtedy, gdy szalejące nawałnice próbowały go powalić. Tak samo – powiada Syn Boży – roztropnym można nazwać tego, kto usłyszawszy Boże słowo, zaczyna wcielać je w życie.

Przychodząc na Eucharystię, słuchamy słowa Bożego – słowa, które kieruje do nas sam Bóg.  Wsłuchując się w słowo Boże, prośmy dobrego Ojca w niebie, by obdarzał nas roztropnością, która da nam tę odwagę kształtowania naszego życia według Jego słowa.

„Jedli wszyscy do syta, a pozostałych ułomków zebrano jeszcze siedem pełnych koszów”. /Mt 15, 37/

Zaproszenie na górę, na osobiste spotkanie z Panem, na „ucztę”, która jest przedsmakiem nieba, kierowane jest do każdego z nas. 

Przychodząc na Mszę Świętą, dostępujemy udziału w „uczcie”, którą zapowiadał prorok Izajasz, i uczestniczymy w „łamaniu chleba” niczym tłumy zebrane wokół Jezusa nad Jeziorem Galilejskim. 

Pan Bóg przygotowuje dla nas ucztę każdego dnia i każdego dnia zaprasza nas na spotkanie z sobą, spotkanie w szczególnej bliskości, której – gdy podchodzimy do niego z odpowiednią wiarą i należytym przygotowaniem – możemy doświadczać niemal dotykalnie. Przygotuj, Panie, nasze serca, abyśmy byli godni wziąć udział w uczcie wiecznego życia i mogli otrzymać pokarm niebieski z rąk Jezusa Chrystusa, gdy przyjdzie w chwale (por. Kolekta).