„Nie jest wolą Ojca, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z Tych małych”. / Mt 18, 12–24/

Pasterz z dzisiejszej Ewangelii zgubił tylko jedną owcę, ale żadną miarą nie chciał się pogodzić z myślą, że straci ją na zawsze. Dlatego szukał. Szukał wytrwale, bez przerwy, szukał z nadzieją w sercu, że znajdzie na pewno zgubę. Poszukiwania jego zostały uwieńczone sukcesem. Stąd jego wielka radość wyrażona w słowach: Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która zginęła. Czy Jezus mógłby postąpić inaczej?

Jezus przychodzi, by jako Dobry Pasterz zgromadzić rozproszone owce – zdezorientowanych ludzi, którzy często poruszają się na oślep i bez celu. Coroczny Adwent i świętowanie Bożego narodzenia, ma ci przypomnieć, że Ktoś cię szuka, że nie jest Mu obojętny twój los, że dla niego właśnie jesteś ważny, chociaż otacza cię tłum. I nie wmawiaj niekiedy sobie i innym, że nikomu na tobie nie zależy, że nie jesteś potrzebny, że nikt o Tobie nie pamięta. Bóg o tobie nigdy nie zapomina.

A kiedy ci się zdaje, że wszyscy cię opuścili i jesteś zupełnie sam, wtedy przypomnij sobie słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: Nie jest wolą Ojca, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z Tych małych.

„Wstań i chodź…” / Łk 5, 17–26/

Adwent jest czasem wstawania z upadków, grzechów, złych nawyków. Jest pozwalaniem, by to Jezus swoją mocą nas uzdrawiał, jak uzdrowił sparaliżowanego człowieka. Tym, co pozwoliło Jezusowi tego dokonać była wiara. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł: Człowieku, odpuszczone są ci twoje grzechy. Czy moją wiarę też widać…? Wiarę czterech mężczyzn widział cały tłum. Oni przez ludzi przeciskali się , aby dostać się do Jezusa. Tylko taka wiara może sprawić cud.

Zatem dzisiejsza Ewangelia uczy nas, że do Jezusa trzeba nam przychodzić z wiarą. I innych z wiarą Jemu przynosić. Nie ma innego sposobu dostania się do Niego. I nie ma też innego sposobu dostania czegoś od Niego. To wiara czyni cuda.

Trzeba nam zatem w Adwencie umacniać wiarę. Przygotowując się do świąt, z wiarą przystąpmy do spowiedzi adwentowej i innych do niej zachęcajmy. Niech każdy przed świętami usłyszy: Człowieku, odpuszczone są ci twoje grzechy. Wtedy święta będą prawdziwym spotkaniem z przychodzącym Chrystusem, Bogiem z nami.

„Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą”. /Łk 1,26-38/

Każdy z czterech dogmatów maryjnych jest celebrowany w liturgicznej uroczystości. Dziś świętujemy prawdę o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, ogłoszoną uroczyście 8 grudnia 1854 roku bullą „Ineffabilis Deus” przez papieża Piusa IX.

Orzeczenie to wskazuje, że Maryja otrzymała od Boga wielką łaskę i została zachowana od grzechu pierworodnego. Nie jest to Jej zasługa, ale dar, który otrzymała od Boga „mocą przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego”.

Wpatrując się w postać Matki Bożej Niepokalanej, prośmy Ją, aby jak najlepsza Matka wypraszała nam potrzebne łaski na drodze naszej adwentowej przemiany życia.

„A widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza”.  /Mt 9, 36/

W dzisiejszej Ewangelii widzimy Jezusa litującego się nad ludźmi, którzy „byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza”. Pan dostrzega każdego człowieka w jego indywidualnym położeniu i sytuacji. A przez litość najpełniej okazuje swoją wszechmoc. Jak zauważa papież Franciszek, „ świat dzisiaj potrzebuje miłosierdzia, współczucia i współcierpienia…”

Naśladowanie Jezusa sprowadza się przede wszystkim do służenia bliźnim, którzy potrzebują pomocy. Musimy zatem od Jezusa uczyć się odpowiadania na potrzeby najsłabszych i najmniejszych, czyli podejmować służbę miłości. Czy słyszymy te wołania cierpiących, chorych, zmartwionych i wątpiących.

Wraz z Maryją, która towarzyszy nam na drogach adwentowej wędrówki, napełniajmy nasze serca i umysły miłością , zwłaszcza w czasie Eucharystii.