„Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie.” /1 Tes 5, 16-24/

Trzecia niedziela Adwentu przeżywana jest jako niedziela gaudete, czyli radości. Nazwa ta została zaczerpnięta z Listu św. Pawła Apostoła do Filipian, który jest jednocześnie antyfoną na wejście:  Radujcie się zawsze w Panu, raz jeszcze powiadam: radujcie się! Pan jest blisko (Flp 4, 4-5). Niedziela ta, również poprzez różowy kolor szat liturgicznych, wzywa wiernych do radości z powodu przyjścia Chrystusa .

Tak więc powodem naszej radości nie tylko w tę niedzielę, ale w całym naszym życiu, ma być prawda o tym, że jesteśmy odkupieni, że jest Ktoś, kto nie pozostawia nas w naszych słabościach i grzechach, i przychodzi, aby odmienić nasze życie.

Warto zatem spojrzeć na naszą codzienność w kontekście tego, co sprawia nam radość. Czy jest to Chrystus, czy może jako za źródło radości postrzegam coś/kogoś innego? Niedziela gaudete jest właśnie doskonałą okazją do spojrzenia na siebie pod tym względem.

„Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego; wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże”. /Aklamacja/

Usłyszymy dzisiaj w śpiewie przed Ewangelią słowa, że wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże. To wielka sprawa! Dlatego tak wielu proroków przygotowywało lud do „ujrzenia zbawienia”, zobaczenia Zbawiciela. Eliasz był takim prorokiem. On powstał jak ogień, a słowo jego płonęło jak pochodnia. Głosił z mocą przyjście Boga. Był całkowicie oddany swemu zadaniu. Podobnie Jan Chrzciciel, ostatni prorok Starego Testamentu. On bezpośrednio przygotował przyjście Mesjasza. Dla ówczesnych Żydów to on był Eliaszem – jak mówi dziś Chrystus. On zwiastował ludziom Jego przyjście. Lecz nie poznali go i postąpili z nim tak, jak chcieli.

Przyjąć Chrystusa, to przyjąć tych, co przychodzą w jego Imię. Zacząć żyć tym, co mówią. Każdy bowiem prorok nie głosi swojej prawdy, ale prawdę Bożą. Tak było u Eliasza, tak było u Jana Chrzciciela i tak być powinno u nas. My też się mamy stać zwiastunami Dobrej Nowiny. Na mocy sakramentu chrztu mamy uczestniczyć w prorockiej misji Chrystusa. Naszym zadaniem jest iść i głosić.

Czeka świat dziś na Boże Słowo. W tym Słowie jest życie. Słowa, które ja wam powiedziałem są duchem i życiem – mówi Chrystus. Aby stać się „prorokiem Bożego Słowa”, trzeba najpierw tym słowem żyć. Trzeba sprawić, by ono w nas zamieszkało, pozwolić się temu słowu w nas „rozgościć”. Dlatego tak ważne, by w Adwencie znaleźć czas na „lekturę” Pisma Świętego, przyjąć je do swego serca i rozważać jak Maryja – Patronka Adwentu.

„A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny”. /Mt 11, 16-19/

Cały adwent zapowiada przyjście Pana Jezusa. Tak było również przed pierwszym przyjściem Chrystusa. Bóg zapowiedział się, że przybędzie. Stary Testament był „jedną wielką zapowiedzią” przyjścia Mesjasza. To, co głosili przez wieki prorocy, co zapowiadał Jego Poprzednik, Jan Chrzciciel spełniło się. Chrystus, Książe pokoju przyszedł…Gorzej jest z Jego przyjęciem. Nie wszyscy Go przyjęli. Mówi o tym dzisiejsza Ewangelia.

Przyszedł bowiem Jan: nie jadł ani nie pił, a oni mówią: «Zły duch go opętał». Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije, a oni mówią: «Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników». Ci, co nie przyjęli Jana Chrzciciela, nie przyjęli także Chrystusa. Dlaczego tak się dzieje? Bo człowiek często ma zamknięte serce.

Jezus przychodzi, żeby nas zbawić. Wraz ze swoim przyjściem Jezus przynosi nam pokój. Chce nas zgodzić ze Sobą i z drugim człowiekiem. Bądźmy raczej gotowi wyjść na spotkanie Pana, który jest naszym usprawiedliwieniem, naszym pokojem i naszą mądrością.

„Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela”. /Mt 11, 11-15/

W dniu dzisiejszym na pierwszy plan wysuwa się osoba św. Jana Chrzciciela, o którym Jezus zaświadczył, że „miedzy narodzonymi z niewiasty nie powstał większy od Jana Chrzciciela”, ale jednocześnie dodał, iż „najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on”.

Św. Jan przemawiać do nas będzie przez kilka następnych dni z wielką mocą. Będzie wzywał do nawrócenia nie tylko swoim słowem, ale przede wszystkim własnym przykładem. My chrześcijanie, powinniśmy przyjąć to wezwanie do nawrócenia i wyznać swoje grzechy.

Trwać w Adwencie to trwać w oczekiwaniu na nadchodzącego Pana. A oczekiwać to trwać w postawie nawrócenia. Dziś św. Jan Chrzciciel wzywa nas do przemiany życia. Cóż to może oznaczać dla nas? Nawrócenie to nie jest jeden moment, choć czasem i tak się zdarza. Częściej jednak nawracanie się jest procesem. Każdego dnia mamy nawracać się do Pana. A to oznacza, że mamy odwracać się od zła i grzechu. Nawracać się to szukać i wypełniać Bożą wolę a odwracać się od chodzenia za własnymi planami i pragnieniami niezgodnymi z Bożym planem na nasze życie. Na tym właśnie polega prostowanie, ścieżek naszego życia.