„Dziecko, idź i pracuj dzisiaj w winnicy”. (Mt 21, 28-32)

W dzisiejszej Ewangelii Chrystus posługuje się przykładem. Ojciec dwóch synów ma dla nich zadanie. Chodzi o pracę w winnicy. Pierwszy obiecał natychmiast wypełnić polecenie ojca, ale skończyło się jedynie na obietnicy. Drugi, najpierw odmówił, ale zreflektował się i do winnicy poszedł. Dokładnie tak dzieje się w życiu religijnym. Z faryzeuszami jest jak z pierwszym synem. Dużo pięknych słów o Bogu, o moralności i o przykazaniach, ale wszystko tylko w teorii, w sferze pobożnych życzeń. Duchowi przywódcy Izraela mnożyli zakazy i nakazy religijne, ale sami specjalnie się nimi nie przejmowali. One miały być jedynie dla ludu, który nie zna Prawa.

Jezusowe słowa dotyczą także nas. Gorszymy się postawą innych, stawiamy im wymagania ponad miarę natomiast sami nie zawsze żyjemy zgodnie z ewangelicznymi zasadami. Nie może bowiem ujść naszej uwagi, że wielu ludzi, którzy przez swoją jedynie powierzchowną religijność bardziej oszukuje samych siebie niż Boga. Są też inni, zwykle stojący z dala od Boga, niemniej sporadycznie i na krótki czas troszczący się o to, by uporządkować swoje sprawy z Panem Bogiem. Tak interpretowana przypowieść nikogo nie uspokaja. Nikogo dzisiaj nie dziwi fakt, że w Ewangeliach celnicy i nierządnice są umieszczani na pierwszych miejscach w królestwie Bożym. Za czasów Jezusa w Palestynie takie stwierdzenie brzmiało rewolucyjnie. Uważano bowiem, że osób tych nie da się duchowo odzyskać. Dla Jezusa natomiast nikt nie jest bezpowrotnie duchowo zatracony. Zbawienie dostępne jest dla wszystkich. Warunek jest jeden: trzeba się nawrócić, to znaczy zmienić życie. 

Adwent przypomina nam przede wszystkim o konieczności rozliczenia się z całego swojego życia przed Bogiem. Bardziej więc niż do świąt Bożego Narodzenia, powinniśmy przygotować się do ostatecznego przyjścia Chrystusa na ziemię. Adwent, który przeżywamy, jest tego przypomnieniem. Zbliża się dzień, w którym Syn Człowieczy powróci, aby nas osądzić. Zbliża się dzień naszego spotkania z Synem Bożym na progu wieczności. Obyśmy wówczas nie usłyszeli Sofoniaszowego „biada!”.